به گزارش يا مهدي، اوراقی که از دوران‌های گذشته به جای مانده است تبدیل به اسنادی شده است که در حال حاضر مستنداتی است که پژوهشگران بر اساس آنها پیرامون اتفاقات و یا مواضع افراد و شخصیت‌های مختلف اظهار نظر می‌نمایند.

مناقشه ميان آنهايي که خود را حامي و پيرو دکتر علي شريعتي دانسته، با آنهايي که در سپهر فکري ديگري زيست داشته و خلاف باورهاي وي مي‎پنداشتند، حکايتي بس طولاني دارد که به نظر مي‎رسد آتش آن هرگز فروکش نکند. برخي وي را يگانه تئوريسين انقلاب اسلامي دانسته که محرک اقشار مختلف مردم بوده است. چنين باوري که اغراق را حتي به نوع مرگ ايشان تسري داده و موجب شده تا هرگز پرده از واقعيت آن کنار نرود، معکوسي هم داشت؛ آنجايي که يک‎باره وي را تکفير کردند و نقش شريعتي را منکر شدند. در تاريخ معاصر، البته بودند انديشه‎ورزاني که راه تعديل و ميانه در پيش گرفتند و دکتر شريعتي را نه به عرش بردند و نه بر فرش زدند.
در اين بين و در آن دوران، نظر انديشمنداني چون علامه طباطبايي از اهميت وافري برخوردار بوده است، چراکه بسياري از طلبگان و دانشجويان حکمت و معرفت اسلامي، نظر وي را در اين وادي فصل‎الخطاب مي‎دانستند. در چنين اوضاعي بود که شايبه‎اي تأييد نظرات دکتر شريعتي از سوي وي در محافل علمي دهان به دهان شد که موجب نگراني برخي آگاهان شد؛ اما واکنش آن مرحوم موجب شد تا تمام بحث‎ها پايان بگيرد.
علامه طباطبايي بر اين باور بود که آثار دکتر شريعتي صرف‎نظر از ارزشي که داشته و دارد، با اشکالاتي اساسي مواجه است. در حقيقت، ايشان نيز ضعف انديشه‎هاي شريعتي را در اسلام‎شناسي آن مي‎داند که موجب مي‎شود تا نگاهي مارکسيستي و چپ را در غالب سخنان و نوشتارهاي وي بيابيم.

آنچه پیش روی شماست سندی است که موبوط به دوران طاغوت می‌باشد و پیرامون نظر خواهی از علامه سید محمد حسین طباطبایی در مورد نوشته‌های دکتر علی شریعتی است.